Potosi

De taxi die ons van Sucre naar Potosi bracht had reeds meer dan 538000 km op de teller. De remmen piepten en in de buitenwijken van Sucre werden, langs de kant van een drukke weg, nieuwe remblokken geplaatst. Ze pasten niet goed, maar met koevoet en hamer kwam alles snel in orde.
Potosi is een grote stad op 4000m hoogte, gelegen aan de voet van de Cerro Rico (rijke berg). Sedert 1600 heeft men uit deze berg duizenden tonnen zilver ontgonnen. De grote zilveraders zijn ondertussen uitgeput. Op dit ogenblik worden vooral tin en lood gedolven, zilver bijna niet meer. De 12000 mijnwerkers leven en werken in barre omstandigheden. In en rond de mijn zijn geen veiligheidsvoorschriften. We hebben dat zelf meegemaakt. Gekleed in mijnwerkers outfit en met gids zijn we door gangen en schachten van een actieve mijn gewandeld en gekropen. Geregeld moesten we aan de kant om de kompels door te laten, sommigen slechts 15 jaar.. Er wordt nog gewerkt met piek en houweel. Om de stenen te verkleinen wordt dynamiet en ammoniumnitraat gebruikt. Een lont van 1 meter, geeft hun 6 min tijd om ergens te schuilen. De springstof is vrij te koop in winkeltjes voor de mijnen. De coca-blaadjes zijn er natuurlijk ook te koop. Het geeft de mijnwerkers kracht, stilt de honger en houdt en wakker. Er is totaal geen controle wie in en uit de mijn gaat! Loon voor 8 u werken: € 10!
Nog iets over het alledaagse leven hier ... Deze morgen floot een man in de straat tot zijn hoofd bijna purper zag ... deuren gingen open en het vuil werd buiten gezet. Even later kwam de vuilniswagen voorbij. Zwerfhonden☺ Aan de rand van de stad wordt het vuil gewoon van de berg gekieperd.
Morgen trekken we verder naar Uyuni.