Driedaagse excursie in Zuid-Bolivia

Eerst een grove taalfout verbeteren van het vorige verslag. Het moet natuurlijk aangevinkt zijn. Dat komt ervan wanneer een tekst niet wordt nagelezen.
Met gids, chauffeur een 4 x 4 hebben gedurende drie dagen ongeveer 750 km afgelegd op onverharde wegen en zelfs op geen wegen!
In de aanloop bezochten we een bijna verlaten mijnstad. Oude roestige locomotieven maakten duidelijk dat de mijnontginning voorbij was. Slechts een tiental kompels gaan nog dagelijks in de mijn. Eens was er een bioscoop en zelfs een theater. Nu staat dit alles leeg. En toch is er een gebouw vrij recent: de school. We mochten een klaslokaal bezoeken. De kinderen waren enthousiast en hadden niet van België gehoord. Europa kenden ze wel (5e leerjaar).
Onze gekochte spullen van de Action waren we meteen kwijt aan de kleinsten. Kleurpotloden, stiften, kleurboekjes, fluitjes, ballonnen ...werden gretig aangenomen. Kippenvel moment!
De laatste stad voor we aan onze driedaagse begonnen leek een woestijnstad. Alleen de straten in het centrum waren verhard. Daarbij een temperatuur van 30 graden en een stevige wind en het plaatje is compleet. Ook hier zijn er restanten van de vroegere industrie: een stoomtrein kerkhof. Alle roestige, half gedemonteerde treinen waren vol graffiti en de wijde omgeving lag vol zwerfvuil. Een troosteloze aanblik.
We overnachten de volgende dagen in stuk voor stuk schitterende locaties: een hotel gebouwd met zoutstenen, zelfs vloer en interieur bestaat uit zout; het volgende hotel gebouwd in ruwe vulkaansteen; de nacht nadien in een woestijn hotel met kilometers in de omgeving geen levende ziel te bespeuren; en nu, na de driedaagse slapen we in een hotel gebouwd uit lemen stenen. Al die tijd was er geen wifi beschikbaar. Het begon met het oversteken van de grootste zoutvlakte ter wereld (12000 vierkante kilometer). Geen wegen, geen pijlen, alleen maar zout (tussen 30 en 5e dik). De chauffeur oriënteert zich op vulkanen en bergen aan de horizon. In deze vlakte komen we af en toe een ’eiland’ tegen. Hier groeien cactussen van wel 10 m en honderden jaren oud. Een surrealistisch schouwspel.
De dagen nadien komen we in vulkaangebied. Tientallen vulkanen zorgen op zich en door uit uitwerpen van mineralen voor een kleurrijk decor. De wegen zijn amper berijdbaar. Zonder 4 x 4 niet te doen. We rijden door woestijnen van zand en steen. We houden halt bij versteende en geërodeerde lavastromen. We zien in de verte een dampende vulkaan. We picknicken aan een van de vele lagunes. Lagunes in een witte kleur (van het mineraal borax), andere in tinten groen (koper), en het mooiste in tinten rood (van de algen). Allen zijn bevolkt met flamingokolonies. We doorkruisen de Daliwoestijn (zo genoemd omwille van het surrealistisch beeld) en we hobbelen tenslotte verder naar de grens van Chili. Een tocht om nooit te vergeten.
Grensformaliteiten: migratie papier afgeven en stempel in paspoort. Geen probleem ware het niet dat Corinne bij het binnenkomen van Bolivia geen stempel had gekregen in haar paspoort. De plaatselijke beambte wilde niet begrijpen dat de beambte in Santa Cruz in de fout was gegaan. Onze gids vroeg ons na wat gehakkelde het kantoortje te verlaten. Na een tijd kwam hij ons vertellen dat de beambte bereid was een stempel te plaatsen tegen betaling. We hebben dat geweigerd en gedreigd politie te bellen (deze zouden wel een dag nodig hebben om ter plaatse te komen). Wat de gids gedaan heeft weet ik niet, maar de stempel stond er.
Nog dit: de voorbije dagen was het overdag zeer warm, en zodra de zon onderging zeer koud (ijs op het water dat in de jeep achterbleef). De hoogte waarop we sliepen was 4200m. Ons hoogste punt, geisers in volle werking 5100m.